Het zijn slechts enkele angstaanjagende passages over de duiveluitdrijving van een dertienjarige jongen uit de Amerikaanse staat Maryland in 1949. Het verhaal vormde de basis van het boek “The Exorcist” van William Peter Blatty, dat later ook verfilmd werd.

In een nieuw boek wordt de beproeving van de negen priesters opnieuw onderzocht. Daarvoor maakte paranormaal onderzoeker Steven LaChance gebruik van het dagboek van een van hen. “Niemand uit deze stille buurt was op de hoogte van de strijd tussen goed en kwaad die zou plaatsvinden”, schreef hij.

Krassen

Het dertienjarige slachtoffer – gekend onder de schuilnaam Roland Doe – begon zich raar te gedragen nadat hij gespeeld had met een ouijabord van zijn tante. Rondom hem weerklonken steeds vaker angstaanjagende geluiden zoals het gestamp van voeten. Ze leken uit het niets te komen.

Zijn ouders stuurden hem daarom naar lokale priesters ter observatie. Zij zagen hoe het bed van de jongen begon te zweven terwijl hij sliep. Later vertoonde hij ook krassen op zijn lichaam. Pijnlijke sneden waarmee vaak een woord werd gespeld.

Volledige duiveluitdrijving

Toen in februari 1949 het woord LOUIS verscheen op zijn ribben, zag zijn moeder dat als een teken om haar zoon naar zijn thuisstad St. Louis te brengen. De lokale priester Raymond Bishop besliste daar om de hulp in te roepen van de aartsbisschop. Hij gaf op zijn beurt het bevel om een volledige duiveluitdrijving uit te voeren.

Het ritueel begon op 11 maart 1949 om 22.30 uur. Roland reageerde meteen gewelddadig. Volgens het dagboek van priester Bishop verscheen het woord HELL al snel op de borstkas van de jongen. Op zijn rechterbeen was een afbeelding van de duivel te zien. “Toen de duivel het overnam van het kind, was er niets meer dat hij zelf kon doen”, schreef hij.

De duiveluitdrijving duurde enkele weken. Iedere avond moesten de priesters hem vasthouden terwijl ze Bijbelse teksten voorlazen omdat de jongen “bovennatuurlijke krachten” vertoonde. Tijdens één sessie brak hij zelfs de neus van een aanwezige priester. “Hij spuwde, schreeuwde en tierde. Maar soms zong hij ook. In een prachtige stem”, stond er geschreven in het dagboek.

Zwarte vlek

“In het dagboek wordt duidelijk omschreven hoe Roland ’s nachts onderworpen werd aan angstaanjagende rituelen en overdag iets anders deed zoals een spelletje Monopoly spelen”, zegt onderzoeker LaChance. “In de loop van de jaren werd gespeculeerd dat Roland slachtoffer was van seksueel misbruik in het verleden. Maar de seksueel getinte taal die hij gebruikte, was gewoon te obsceen voor een jongen van die leeftijd in die tijd.”

Het vreselijke verhaal eindigde in april 1949 in het Alexian Brothers Hospital in St. Louis, waar uiteindelijk ook het dagboek werd gevonden. Na een visioen ging de jongen rechtop zitten en zei hij: “Hij is weg.”

Roland ging naar huis, maar de duivel bleef. Verpleegsters in het ziekenhuis beweerden jaren later dat er op de muur boven zijn ziekenhuisbed altijd een grote zwarte vlek te zien was. Hoe vaak ze die ook overschilderden. Later werd dat deel van het ziekenhuis afgebroken om plaats te maken voor parkeerplaatsen. Maar op de plaats van de kamer van Roland zou nu nog steeds een diepe scheur in het asfalt zijn.