Voor elke religieuze publicatie is toestemming van de kerk vereist. Alsook is elke lezing van een religieuze publicatie die niet door de Kerk werd goedgekeurd verboden.
Dus elke publicatie moet een goedkeuring hebben zoals “imprimatur”, “imprimi potest”, “evulgetur” of een voorwoord geschreven door een bisschop, vóór 1964, of moet momenteel afkomstig zijn van een priester of een katholieke bisschop (sedevacantist enz.).
Het wetboek van kerkelijk recht van 1917, dat nog steeds geldig is (omdat het wetboek van 1983 werd gepubliceerd door een publieke ketter antipaus Johannes Paulus II en daarom niet geldig is), vereist dat elke publicatie over religieuze of morele kwesties, elke tekst of zelfs een vrome afbeelding, eerst moet worden onderzocht en goedgekeurd door het leergezag van de Kerk, dat wil zeggen door een verantwoordelijke bisschop (bisschop van het bisdom of een “ordinarius” door aanvulling) of zijn aangestelde afgevaardigde, “censor” genoemd.
TITEL 23: VOORAFGAANDE CENSUUR VAN BOEKEN EN HUN VERBOD (1384 – 1405)
Hoofdstuk 2 Het verbod op boeken (1395-1405)
1395
p.1 Het recht en de plicht om om een rechtvaardige reden boeken te verbieden, behoren niet alleen tot het hoogste gezag voor de hele kerk, maar ook tot de bijzondere concilies en de plaatselijke ordinarissen voor hun onderdanen.
p.2 Vanuit dit verbod wordt een beroep gedaan op de Heilige Stoel dat niet opschortend is.
p.3 De abt van een klooster ‘sui juris’ en de algemene overste van een vrijgestelde klerikale religie, met zijn kapittel of zijn raad, kunnen de boeken voor een gerechtvaardigde reden aan hun onderdanen verbieden; evenzo, als vertraging dreigt, de andere hoge oversten met hun eigen raad, op voorwaarde echter dat de zaak zo snel mogelijk aan de algemene overste wordt voorgelegd.
1396
Boeken die door de Apostolische Stoel zijn veroordeeld, worden overal als veroordeeld be-schouwd en in welke taal ze ook zijn vertaald.
1397
p.1 Het behoort aan alle gelovigen, in het bijzonder aan geestelijken, aan hen die in kerkelijke waardigheid zijn gevormd en aan personen met een vooraanstaande leer, om de plaatselijke Ordinarissen of de Apostolische Stoel te verwijzen naar de boeken die zij verderfelijk hebben geacht; het is de bijzondere plicht van de legaten van de Heilige Stoel, van de plaatselijke ordinarissen en van de rectoren van katholieke universiteiten.
p.2 Bij de verwerping van boeken is het raadzaam niet alleen de titel van het (betreffende) werk aan te geven, maar ook uit te leggen waarom men meent dat het verboden moet worden.
p.3 Degenen aan wie de aangifte wordt gedaan, moeten de namen van de aanklagers zorgvuldig geheim houden.
p.4 De plaatselijke Ordinarissen moeten zelf, of indien nodig, door geschikte priesters, toezicht houden op de boeken die op hun grondgebied worden uitgegeven of verkocht.
p.5 De Ordinaries moeten verwijzen naar het oordeel van de Apostolische Stoel die boeken die een meer subtiel onderzoek vereisen of waarvoor het noodzakelijk lijkt om een oordeel van de hoogste autoriteit te verkrijgen om een heilzaam effect teweeg te brengen.
1398
p.1 Het verbod op boeken heeft tot gevolg dat het boek, zonder reguliere toestemming, niet mag worden bewerkt, noch gelezen, noch bewaard, noch vertaald, noch op enigerlei wijze kan worden gecommuniceerd.
p.2 Een boek dat op enigerlei wijze verboden is, kan alleen opnieuw worden gepubliceerd als er correcties zijn aangebracht, toestemming is gegeven om het opnieuw te publiceren door de persoon die het heeft verboden, zijn meerdere of zijn opvolger.
1399
Het volgende is bij wet verboden:
n1) Edities van de originele tekst en van de oude katholieke versies van de Heilige Schrift, zelfs van de Oosterse Kerk, uitgegeven door niet-katholieken; versies van dezelfde boeken in elke taal.
n2) Boeken (woord in brede zin te begrijpen) (nvdr : dus ook publicaties via de media, op internet edm), die ketterij of schisma verdedigen, of die op enigerlei wijze trachten de fundamenten van religie te vernietigen.
n3) Boeken die beweren religie (natuurlijk of geopenbaard) of moraliteit aan te vallen.
n4) Boeken van niet-katholieke auteurs die ‘ex professo’ met religie omgaan, tenzij vaststaat dat in deze boeken niets wordt gevonden dat in strijd is met het katholieke geloof.
n5) Boeken van de Heilige Schrift, hun aantekeningen en commentaren; de versies van de Heilige Schrift in de vulgaire taal, zonder aantekeningen en niet goedgekeurd door de Heilige Stoel; boeken en pamfletten die vertellen over nieuwe verschijningen, openbaringen, visioenen, profetieën, wonderen of die nieuwe devoties bepleiten, zelfs als ze worden gepresenteerd als persoonlijke devoties; alle boeken van deze soort zijn verboden wanneer ze verschijnen zonder vooraf te zijn onderworpen aan het onderzoek van de door Can voorgeschreven kerkelijke censuur. 1385 blz.1.
n6) Boeken die iemand met katholieke dogma’s aanvallen of bespotten; die fouten verdedigen die door de Heilige Stoel zijn veroordeeld; die afleiden van goddelijke aanbidding; die proberen de kerkelijke discipline te ruïneren, of die beweren de katholieke hiërarchie, de kerkelijke of religieuze staat te beledigen.
n7) Boeken die bijgeloof, spreuken, waarzeggerij, magie, het oproepen van geesten en andere soortgelijke praktijken onderwijzen of aanbevelen.
n8) Boeken waarin wordt beweerd dat duelleren, zelfmoord of echtscheiding is toegestaan; die zich bezighouden met maçonnieke sekten en andere genootschappen van dezelfde soort, beweren dat ze nuttig zijn en dat ze niet schadelijk zijn voor de kerk en het maatschappelijk middenveld.
n9) Boeken die obscene of wellustige dingen behandelen, vertellen of onderwijzen.
n10) Door de Heilige Stoel goedgekeurde uitgaven van liturgische boeken, waarin wijzigingen zijn aangebracht, zodat de boeken niet meer overeenkomen met de door de Heilige Stoel aangenomen authentieke uitgaven.
n11) Drukwerk met apocriefe aflaten, ingetrokken of verboden door de Heilige Stoel.
n12) Alle soorten gedrukte afbeeldingen, die Onze-Lieve-Vrouw, de Heilige Maagd, engelen, heiligen en andere dienaren van God voorstellen, die niet in overeenstemming zouden zijn met het sentiment en de decreten van de Kerk.
1400
Het is studenten van theologische of bijbelse wetenschappen toegestaan gebruik te maken van de door Can 1391 en Can. 1399 n1 verboden edities van bijbelteksten en hun versies, op voorwaarde dat deze uitgaven getrouw zijn en dat hun prolegomena noch hun annotaties geen aanvallen bevatten tegen het katholieke dogma.
1401
Kardinalen, zelfs titulair bisschoppen en andere Ordinarissen zijn niet onderworpen aan beslissingen op het gebied van boekcensuur, op voorwaarde dat ze de nodige voorzorgsmaatregelen nemen.
1402
p.1 Met betrekking tot boeken die bij wet of bij decreet van de Apostolische Stoel verboden zijn, kunnen de ordinarissen hun onderdanen alleen toestemming geven om ze te lezen voor bepaalde boeken en in dringende gevallen.
p.2 Als ze van de Apostolische Stoel het vermogen hebben gekregen om hun onderdanen toe te staan de verboden boeken te bewaren en te lezen, kunnen ze dit alleen met onderscheidingsvermogen en om een rechtvaardige en redelijke reden verlenen.
1403
p.1 Zij die het apostolische vermogen hebben verkregen om de verboden boeken te lezen en te bewaren, kunnen de boeken die door hun Ordinarissen veroordeeld zijn, niet lezen en houden, tenzij hun in de apostolische indult de macht is gegeven om de boeken te lezen en te bewaren, welke autoriteit dan ook.
p.2 Ze zijn ook gebonden aan het ernstige voorschrift om verboden boeken zo te bewaren dat ze niet in handen van anderen komen.
1404
Boekverkopers mogen geen boeken verkopen, uitlenen of bewaren die ‘ex professo’ over obscene onderwerpen gaan; evenmin mogen zij de andere verboden boeken te koop aanbieden zonder de reguliere toestemming van de Heilige Stoel te hebben verkregen, noch ze aan iemand verkopen, zonder met voorzichtigheid te kunnen beoordelen of ze regelmatig door de Heilige Stoel kunnen worden aangevraagd.
1405
p.1 Een ieder die toestemming krijgt, is echter nooit vrijgesteld van het verbod van de natuurwet om boeken te lezen die zelf direct geestelijk gevaar inhouden.
p.2 Plaatselijke Ordinarissen en degenen die verantwoordelijk zijn voor zielen moeten de gelovigen tijdig waarschuwen voor het gevaar en de schade die ze oplopen bij het lezen van slechte boeken, vooral wanneer ze verboden zijn.
1384
p.1 De Kerk heeft het recht van haar gelovigen te eisen dat zij geen boeken publiceren voordat zij deze aan haar vooronderzoek hebben onderworpen, en om een gerechtvaardigde reden de reeds gepubliceerde werken te verbieden.
p.2 De voorschriften in deze titel zijn niet alleen van toepassing op boeken, maar ook op kranten, tijdschriften en alle andere gedrukte geschriften, tenzij anders is bepaald.
Hoofdstuk 1 Voorafgaande censuur van boeken (1385-1394)
1385
p.1 Kan niet worden uitgegeven, zelfs niet door leken, zonder eerst door de kerkelijke censuur te gaan:
n1) Boeken van de Heilige Schrift of hun aantekeningen en commentaren;
n2) Boeken over de goddelijke geschriften, heilige theologie, kerkgeschiedenis, kerkelijk recht, natuurlijke theologie, moraal en andere soortgelijke disciplines, religieus en moreel; boeken en pamfletten met gebeden, devotie, doctrine of religieuze, morele, ascetische, mystieke training of andere werken van dezelfde soort, zelfs als ze vroomheid lijken te bevorderen; en meer in het algemeen alle geschriften waarvan het onderwerp te maken heeft met religie of zeden;
n3) Heilige afbeeldingen die toch bedoeld zijn om te worden afgedrukt, of ze nu wel of niet bijgevoegde gebeden bevatten.
p.2 Toestemming tot publicatie van de boeken en afbeeldingen genoemd in Par.1 kan worden gegeven door de ordinaris van de auteur, door de ordinaris van de plaats waar de boeken en afbeeldingen zijn gepubliceerd, of door de ordinaris van de plaats waar ze zijn gepubliceerd of zijn gedrukt, zodat, indien echter een van de Ordinarissen toestemming heeft geweigerd, de auteur deze niet aan een andere Ordinaris kan vragen zonder hem de weigering die hij eerder is tegengekomen te hebben bekend gemaakt.
p.3 Religieuzen moeten ook toestemming krijgen van hun hogere overste.
1386
p.1 Het is voor seculiere geestelijken verboden zonder de toestemming van hun Ordinarissen, voor religieuzen zonder de toestemming van hun hogere overste en van de plaatselijke Ordinaris, om ook boeken te publiceren die over profane zaken gaan, evenals om te schrijven in of leiding te geven aan kranten, tijdschriften of pamfletten.
p.2 Tenzij het om een rechtvaardige en redelijke reden is die is goedgekeurd door de plaatselijke Ordinaris, mogen leken-katholieken niet in de periodieke kranten, bladen of pamfletten schrijven die gewoonlijk religie of goede zeden aanvallen.
1387
Documenten die op enigerlei wijze betrekking hebben op de oorzaken van de zaligverklaring of heiligverklaring van dienaren van God kunnen niet worden bewerkt zonder de toestemming van de Heilige Congregatie van Riten.
1388
p.1 Alle boeken, samenvattingen, pamfletten, bladen, enz., waarin verleningen van aflaten zijn opgenomen, mogen niet worden uitgegeven zonder de toestemming van de plaatselijke ordinaris.
p.2 De uitdrukkelijke toestemming van de Heilige Stoel is vereist voor toestemming om in welke taal dan ook de authentieke verzameling gebeden of vrome werken waaraan de Heilige Stoel aflaten heeft gehecht te publiceren, of de lijst van apostolische aflaten, dat wil zeggen de samenvatting van de aflaten eerder geassembleerd maar nog niet goedgekeurd, of momenteel voor het eerst samengesteld volgens verschillende concessies.
1389
De verzamelingen van de decreten van de Romeinse congregaties kunnen niet opnieuw worden gepubliceerd zonder voorafgaande toestemming en naleving van de voorwaarden die zijn vastgesteld door de hoofden van elke congregatie.
1390
In de uitgave van liturgische boeken en hun uittreksels, evenals litanieën die zijn goedgekeurd door de Heilige Stoel, moet het attest van de Ordinaris van de plaats waar de uitgave of druk is gemaakt, de overeenstemming met de goedgekeurde uitgaven aantonen.
1391
Versies van de Heilige Schrift in de volkstaal kunnen niet worden gedrukt tenzij ze zijn goedgekeurd door de Heilige Stoel, of gepubliceerd zijn onder toezicht van bisschoppen en met aantekeningen die voornamelijk afkomstig zijn van de Heilige Vaders van de Kerk of van geleerden, katholieke schrijvers.
1392
p.1 De goedkeuring van de originele tekst van enig werk is niet van toepassing op de vertalingen in een andere taal, noch op de opeenvolgende edities ervan; daarom moeten vertalingen en nieuwe edities van een goedgekeurd werk worden voorzien van een nieuwe goedkeuring.
p.2 Uittreksels uit afzonderlijk uitgegeven tijdschriften worden niet beschouwd als nieuwe uitgaven en behoeven daarom geen nieuwe goedkeuring.
1393
p.1 In alle bisschoppelijke curiën moeten er ambtshalve censors zijn om te onderzoeken wat gepubliceerd moet worden
p.2 Bij de uitoefening van hun ambt moeten de examinatoren, ongeacht het aanzien van personen, alleen rekening houden met de dogma’s van de Kerk en de gemeenschappelijke leer van de katholieken, die is vervat in de decreten van de algemene raden, de constituties van de Apostolische Stoel of zijn voorschriften, evenals met toestemming van erkende artsen.
p.3 De censoren zullen worden gekozen uit de twee geestelijken, aanbevolen door hun leeftijd, hun eruditie, hun voorzichtigheid; ze zullen een gulden middenweg moeten vinden tussen de goedkeuring en de veroordeling van de doctrines.
p.4 De censor moet zijn mening schriftelijk geven. Indien gunstig, geeft de Ordinaris de bevoegdheid om te redigeren, voorafgegaan door het oordeel van de censor en zijn naam. In buitengewone omstandigheden, dat wil zeggen zeer zeldzaam, kan naar het oordeel van de Ordinaris de vermelding van de censor achterwege blijven.
p.5 De naam van de censor wordt nooit aan de auteurs bekendgemaakt voordat hij een gunstig advies heeft uitgebracht.
1394
p.1 De toestemming waarmee de Ordinaris de bevoegdheid tot uitgave geeft, moet schriftelijk worden gegeven, aan het begin of het einde van het boek, blad of afbeelding worden afgedrukt, met de naam van de licentiegever, de plaats en de datum van de toekenning .
p.2 Indien toestemming wordt geweigerd, worden op verzoek van de auteur de redenen voor de weigering aan hem medegedeeld, tenzij er een zwaarwegende reden is van het tegendeel.
Zie de tekst van het wetboek van de Kerk zelf: Canoniek Recht n°1384 t/m 1405 :
http://www.intratext.com/IXT/LAT0813/_P4H.HTM
In het Frans :
Er bestaat tot nu toe nog geen Nederlandse vertaling van het Wetboek.
De Kerk doet dit om alle dwaling en ketterij jegens de gelovigen die haar door God zijn toevertrouwd, af te weren. Want ketterij leidt tot de ondergang van het geloof en het bovennatuurlijke leven.
Jezus zei tegen de ongelovigen en ketters van zijn tijd: “Jullie zullen in je zonden sterven”. Een ketterij is dus een doodzonde, maar zelfs een zonde die de formele ketter uit de Kerk verdrijft.
Aangezien Vaticanum II ketters is, zijn allen die Vaticanum II hebben aanvaard, ketters. Als ze het niet weten, zijn ze ‘materiële’ ketters, als ze op de hoogte zijn en gewaarschuwd door de kerkelijke autoriteiten, worden ze ‘formele’ ketters genoemd.
Zelfs een materiële ketter moet opzij worden gezet om te voorkomen dat hij de rest van de leden van de kerk besmet. Als hij een ambt in de kerk heeft (pastor of bisschop van het bisdom, enz..), wordt hij automatisch geëxcommuniceerd door het kerkelijk recht. Maar een formele ketter (dat wil zeggen dat hij tweemaal gewaarschuwd werd door de kerk en koppig blijft) wordt definitief geëxcommuniceerd tot publiekelijk berouw, afzwering en absolutie van zijn excommunicatie.
De huidige katholieke (sedevacantistische) bisschoppen hebben van God alle vervangende jurisdictie gekregen, want de kerk kan nooit ophouden goed te functioneren. “De poorten van de hel zullen haar nooit overweldigen”, zegt Jezus in het evangelie.
Houd hier alstublieft rekening mee voor alle redacteuren, zelfs door te bloggen op internet, omdat het God behaagt en het zelfs een streng verbod is van God en Zijn Kerk.
Fr. Eric Jacqmin