Het volledige artikel is hier terug te vinden, maar hierboven dus het fragment dat van belang is voor het onderwerp in kwestie. De tekst in bijlage biedt een diagnose en noodzakelijk tegengif tegen de modernistische (m.a.w. dwalende) opvatting van de Verlossing. De tekst in bijlage bestaat ook in Engelse vertaling.

Enkele eigen opmerkingen die misschien van nut kunnen zijn bij lectuur van deze tekst:

• Het relevante fragment begint op de eerste bladzijde vanaf de ondertitel “Le dogme de la Rédemption revu par l’existentialisme chrétien“
• Mgr Tissier behandelt eerst de filosofen die het denken van Ratzinger beïnvloed hebben. Hij vernoemt de Franse existentialist (een verschrikkelijke stroming) Gabriel Marcel en legt kort zijn voornaamste ideeën uit.
• Het “dialectische” denken (oorsprong bij Hegel) : veel moderne denkers menen dat dingen zich ontwikkelen volgens een vast patroon : “these, antithese, synthese”. M.a.w. “stelling, tegen-stelling, samenvatting/mix”.
• Met de uitdrukking “de theoloog van Tübinen” verwijst Mgr Tissier naar Ratzinger.
• Met de 3 paragrafen beginnende met een streepje legt Mgr Tissier de redenering van Ratzinger uit : these (“Depuis saint Anselme…“), antithese, synthese.
• Merk vooral bij de synthese (dus de ‘tegen-stelling’ die zich verzet tegen de volkomen modernistische these) de vele referenties naar de H. Schrift op : als u die referenties opzoekt in uw H. Schrift komt u automatisch op de ware Doctrine van de Kerk over het verzoenende en uitboetende karakter van de Verlossing. De Apostelen bevestigen het zélf in hun brieven!
• Het resultaat is de synthese : een mix van modernisme en traditie. Hetgeen neerkomt op gevaarlijke wartaal. Wartaal, want geen zinnig normaal mens kan er iets begrijpelijk uit opmaken. Gevaarlijk, want het is half modernistisch, en een glas water dat voor de helft gevuld is met gif drinkt men ook niet op. De “synthese” is hier dat Jezus zich wel heeft opgeofferd in onze plaats, maar “niet om een schuld te betalen of een straf te ondergaan”. Dit gaat natuurlijk direct tegen het rechte geloof.

Volgens Ratzinger moet “het nieuwe testament dus onderworpen worden aan een herlezing” (toespaar 20 april 2005). De Kerkvaders draaien zich om in hun graf…

Volgens die redenering van Ratzinger “bekomt het Lijden van Jezus niet langer ons heil door verdienste (mérite) of voldoening voor de zonden (satisfaction) of door offer (par mode de sacrifice), maar door zijn “voorbeeld” door “zichzelf volledig te geven”. Allemaal mooi gewauwel, dat wel, maar het is wel in tegenspraak met kerkelijke leer van 2000 jaar!

Mgr Tissier merkt pienter op dat dit valse denken in de nieuwe mis is geslopen door elke echte verwijzing naar het misoffer als de hernieuwing van het uitboetende zoenoffer van het Kruis te schrappen.

Terecht wordt verwezen naar de profeet Jesaja (hoofdstuk 53) waar het uitboetende verzoenende karakter van het kruisoffer reeds voorspeld werd:

“Veracht, en door de mensen verstoten, Man van smarten, met lijden bezocht: Voor wie wij ons het gelaat bedekken, Dien wij versmaden en verachten. En toch, Hij draagt ònze kwalen, En torst ònze smarten; Maar wij beschouwen Hem als een melaatse, Geslagen, vernederd door God. Om ònze zonden wordt Hij doorboord, Om ònze misdaden wordt Hij gebroken; Op Hem rust de straf, ons ten heil, Door zijn striemen komt òns genezing. Hij wordt mishandeld, maar verdraagt het geduldig, En opent zijn mond niet: Als een lam, naar de slachtbank geleid, Als een schaap, dat verstomt voor zijn scheerders. Men sleept Hem uit kerker en rechtzaal ter dood, Wie bekommert zich nog om zijn lot; Uit het land der levenden wordt Hij gestoten, Ter dood gebracht om de schuld van zijn volk. Bij de goddelozen plaatst men zijn graf, Bij de zondaars zijn tombe; Toch had Hij geen onrecht gepleegd, Nooit was er bedrog in zijn mond. Neen, maar het had de Heer behaagd, Hem door lijden te breken, En als waarachtig zoenoffer Zijn leven te nemen. Nu zal Hij zijn kroost zien in lengte van dagen, [noot: de hemel wordt geopend door Jezus’ lijden; met “zijn kroost” bedoelt men dus de zielen die de hemel zullen bereiken door gebruik te maken van Jezus’ lijden] Als Hij volbracht heeft wat de Heer behaagt; Hij zal het leven aanschouwen, van smarten bevrijd, (…) Zelf rechtvaardig, zal mijn Dienaar velen tot gerechtigheid brengen, [Jezus is de zaligmaker] Wier ongerechtigheid Hij heeft gedragen; Zo zal Ik Hem velen tot erfdeel schenken, [Het kindschap Gods geeft de hemel tot erfdeel] Zal Hij talrijke scharen ontvangen als deel van zijn buit. Daarom geeft Hij zijn leven prijs aan de dood, En laat zich onder de boosdoeners tellen; Draagt Hij de misdaad van velen, En bidt voor de zondaars!

 In de twee volgende paragrafen legt Mgr Tissier de traditionele doctrine hieromtrent verder uit, vooral op basis van de heilige Thomas van Aquino en de heilige Paus Leo de Grote (“Dieu fait justice et miséricorde à la fois”!).

Mgr Tissier :

« Il est quand même dû à Dieu en stricte justice––et non pas seulement en justice «métaphorique» …––comme notre contribution à la réparation de l’ordre lésé par le péché. Il y a dans ces vérités une métaphysique sublime refusée par Joseph Ratzinger, qui ne voit dans la croix que l’amour. Nous devons rejeter au nom de la foi cette dématérialisation de la croix. »

« L’erreur des néo-modernistes … est cette hérésie qui consiste à nier que la rédemption soit un acte de justice »

 Vervolgens citeert Mgr Tissier een fragment uit een tekst van Ratzinger waarin zijn dwaling tot uiting komt. Citaat van Ratzinger met mijn commentaar tussen vierkante haakjes : “… la croix se situerait à l’intérieur d’un mécanisme de droit lésé et rétabli [hij zegt dat enkel gelovigen die het geloof niet kennen dit menen, maar dat is een vergissing : het Kruisoffer is inderdaad een mechanisme van rechtvaardigheid, dat is het geloof !]. Ce serait la manière dont la justice de Dieu infiniment offensée aurait été à nouveau réconciliée par une satisfaction infinie. [Inderdaad, dat is de leer van de Kerk ! Alle kerkvaders, kerkleraars, pausen, bisschoppen, concilies en theologen hebben dit 2000 jaar lang bevestigd !] … cette compensation reposent malgré tout sur une fiction [Hiermee loochent Ratzinger een dogma van het katholiek geloof! Dit is hoogst ernstig!] Certains textes de dévotion semblent suggérer que la foi chrétienne en la croix se représente un Dieu dont la justice inexorable a réclamé un sacrifice humain, le sacrifice de son propre fils [Ratzinger probeert dit voor te stellen als iets absurd en gruwelijk, maar het is gewoon wààr ! Het is een waarheid van ons geloof dat Gode en offer heeft gevraagd voor de zonde, nl. het offer van zijn zoon : dit staat zelfs in de H. Schrift : “God heeft de wereld zodanig liefgehad dat Hij zijn enige Zoon gaf…” !]  La croix … n’est pas l’œuvre de réconciliation que l’humanité offre au Dieu courroucé [Dit is gewoon ketters. Mgr Tissier stelt hierbij terecht de vraag wat het gevolg is van deze uitspraak voor het verzoenende karakter van de H. Mis, hetgeen toch een onfeilbaar punt is van ons geloof, voor altijd vastgelegd door het Concilie van Trente. Ratzinger praat de protestantse theologie, die niet van ‘offer’ wil weten, naar de mond!]”

Mgr Tissier citeert Luther over dit onderwerp en legt uit dat de dwalingen van Ratzinger zelfs nog erger zijn dan de lutheraanse dwalingen!

Laat ons bij elke lectuur van eender welk boek of artikel over het geloof op de hoede zijn voor subtiele dwalingen! Jezus heeft ons gewaarschuwd: “Wacht u voor de valse profeten, die tot u komen in schaapskleren, maar inwendig roofgierige wolven zijn.” (Mt. 7, 15)

Ondanks deze uitstekende studie, trekt Mgr Tissier jammer genoegniet (publiek) de enig logische conclusie, nl. dat Ratzinger onmogelijk geldig Paus kon worden door zijn verschrikkelijke ketterijen.